قنوتِ نیمه شب

چشمت رقم زد در ازل تقدیر من را
رویای من , تفهیم کن تعبیر من را

از جانبِ من بوده بدعهدی همیشه…
تو چشم پوشی می کنی تاخیر من را

بین قنوتِ نیمه شبهای غریبی …
با گریه جبران میکنی تقصیر من را!

مطمئنم میشنوی آقای خوبم…
این ناله های خسته و دلگیر من را!

باید مُسَّخَّر میشده نَفسَم به دستم
اما گرفته دست خود تسخیر من را!!

با دستِ خالی در بساطم “آه” هم نیست
دنیا گرفته ” آهِ ” پُر تاثیر من را!

آخر گنه زنجیرِ این بال و پرم شد
وا میکنی ای مهربان زنجیر من را؟!

دلبسته بر غیرِ خدا و ناامیدم …
آقا بیا گردن بزن تکفیر من را!!

آناً نجف _ یا کربلا _ یا مشهدم , پس…
لطف ِ تو ممکن می کند تکثیر من را!!

آلوده هستم ؛ آمدم تا بین روضه…
اشک عزا باعث شود تطهیر من را

تو آبرو دادی به من , یعنی که دیگر…
دنیا نمی بیند به خود تحقیر من را!!

جای زیادی را نمیگیرد که یک دَم…
ای آینه جلوه دهی تصویر من را!

___

چاه غریبی از لبِ مولا شنیده…
داغِ نبی بسته رهِ تدبیر من ‌را

یارم اذیّت شد ؛ همینکه دید قُنفُذ…
بین غلافِ مصلحت شمشیر من را!

حتّی خدا هم دید , تا بازویش افتاد…
با لرزه های زانویم تغییر من را!

هنگامِ دفنِ جسمِ زهرا و نمازش …
روح الامین نشناخت این تکبیر من را!

حسین رحمانی