پر می زند دلم به هوای نگاهتان

پر می زند دلم به هوای نگاهتان
تا کربلا- به شهر شما- بارگاهتان

تا اینکه خرج بزم عزای شماشوم
عمریست میشودکه نشستم به راهتان

از کودکی درون حسینیه بوده ام
بوده سرم به سایه ی چتر پناهتان

آیا نمی شود که برای سعادتم
من هم شوم غلام غلام سیاهتان

اینجا همه برای شما گریه می کنند
از ماجرای بی کسی و سوز و آهتان

من آب میشوم ز خجالت که آن غروب
یک نیزه ی شکسته شده تکیه گاهتان

ای وای من که بوی گل یاس میدهد
هر قطره خون خاکی آن قتلگاهتان

تنها ترین امام ؛ شهید بدون سر
با ما کسی نگفت چه بوده گناهتان
محمد حسن بیات لو