خورشید سخاوت

خدا بهطالع تان مُهر پادشاهی زد

 به سینه ی احدی دست ردنخواهی زد 

 درآسمان سخاوت یگانه خورشیدی

 تمامزندگی ات را سه بار بخشیدی 

 گداز کوی تو هرگز نرفته  ناراضی

 عزیزفاطمه! ازبسکه دست و دل بازی 

 مدینهشاهد حرفم ؛ فقیر سرگشته

 همیشهدست پر از محضر تو برگشته 

 بهلطف خنده تان شام غم سحر گردد

 نشد که سائل تان نا امیدبرگردد 

 خدابه شهد لبت مزه ی رطب داده

 کریمآل محمد تو را لقب داده  

 تبسمنمکینت چقدر شیرین است!

 دوایدرد یتیم  و فقیر و مسکین است 

 خوشابه حال ِگدایی که چون شما دارد

 دراین حرم چقدر او برو بیا دارد! 

 بههر مسافر بی سر پناه جا دادی

 بهدست عاطفه حتی به سگ غذا دادی 

 گرهگشایی ات از کار خَلق,ارث علی است

 مقاماولی جود و بخششت ازلی است 

 بهحج خانه ی دلبر چه ساده می رفتی!

 همهسواره ولی تو, پیاده می رفتی 

 شماز بسکه کریم و گره گشا بودی

 دلکویر به فکر پیاده ها بودی 

 امامرافت دوران بی مرامی ها

 نشستهای سر یک سفره با جذامی ها  

 خیالکن که منم  یک جذامی ام آْقا

 نیازمندنگاه  و سلامی ام آقا 

 چقدرمثل علی از زمانه رنجیدی!

 سلامداده, جواب سلام  نشنیدی 

 امام  برهه ی تزویرهای  بسیاری

 بهوقت رفتن مسجد, زره به تن داری 

 کریمشهر مدینه غریب افتادم

 بهجان مادرت آقا, برس به فریادم 

 خودتغریبی و با دردم آشنا هستی

 رفیقواقعی روزهای  بی دستی 

 قسمبه حرمت این ماه حق نگاهی کن

 بهدست خالی این مستحق نگاهی کن 

 بگیردست مرا , دست بسته ام آقا

 ضررزدم به خودم, ورشکسته ام آقا 

 دلاز حساب قنوت تو سود می گیرد

 دعایدست رحیمت چه زود می گیرد! 

 برایمدح تو گویند شعر احساسی

 بهواژه های «در» و«میخ» و«کوچه» حساسی 

 چهشد غرور تو آقا شکست در کوچه!؟

 بگیردست مرا با خودت ببر کوچه…. 

 چهشد که بغض گلوگیر گوشه گیرت کرد؟

 کدامحادثه این گونه زود پیرت کرد؟ 

 چگونهاین همه غم در دل شما جا شد!؟

 بگوکه عاقبت آن گوشواره پیدا شد؟

وحید قاسمی