باران ناگهان

هرکه از دام عشقت آزاد است, خلق او را اسیر می گویند

هرکسی گفت بی نیاز از توست, تازه او را فقیر می گویند 

عشق بیماری فراگیری ست, که اگر منشاش نگاه توست

نام ما را که مبتلای توئیم, در صف مرگ و میر می گویند 

بین ابروی تو “اشدا” را متمایز نموده از “رحما”

قومی آنرا بشیر می گویند, قومی آن را نذیر می گویند

مثل احمد که در زمین و سما, صاحب نام های مختلف است

در زمین بر شما “علی” اما, در سماوات “امیر” می گویند

چشم های تهی ز زیبایی, سر این خانه را نفهمیدند

به پر جبرئیل و میکائیل, پاره فرش و حصیر می گویند

در نگاه تو هرم آتش بود, چشم هایت قسیم آن آتش

این چنین شد که سرزمین تو را, عالمان گرم سیر می گویند

زهر تیغ تو از غضب وقتی که به میدان به راه می افتد

مثل باران ناگهان آن را , خلق , خیرکثیر می گویند

برکه بسیار هست در دنیا, ولی آب یکی شراب شده

همه از اعتبار نام تو بود, اگر آنرا غدیر می گویند 

پدری گر ابوتراب شود, پسرش بی گمان ابوالفضل است

چه عجب گر به ابن شیر خدا؛ مردمان بچه شیر می گویند! 

تیغ تو تا همیشه ایام در زمین و زمان سرافراز است

کذب محض است گر جماعت خصم, تیغ را سر به زیر می گویند

 پیمان طالبی