برای آمدنت

نگو شکارچیان تیر را به یال زدند
که در شکستن سلطان میان خال زدند

درآسمان ظهورت پرنده های خیال؛
برای مقصد دستت چه قدر بال زدند

دوباره هفته ی ما سرگرفت از جمعه
دوباره ثانیه ها حرف از وصال زدند

هنوز فصل رسیدن نبود و منتظران
چه سنگ ها که برآن میوه های کال زدند

معاشران گره از زلف یار باز کنید»
نیامدی و به حافظ دوباره فال زدند

طلای غیبت تو مثل آفتاب شد و؛
به دور گردن هر روزمان مدال زدند

درانتظار کشیدن, برای آمدنت
خود تورا همه ی جاده ها مثال زدند

چه قدر پشت سرت حرف های بی بنیاد؛
هزار و یکصد و هشتاد و چند سال زدند

غروب جمعه و حرف ظهور, ثانیه ها؛
چه قدر سنگ بر این واژه ی زلال زدند

مهدی رحیمی زمستان