حسین من

سنگ هم باشم نگاه تو مرا دُر می کند
لطف تو هر طِیبی را عاقبت حُر می کند

زمزم و کوثر میان چشم من جوشیده است
پس گلابِ این گُلِ پژمرده را کُر می کند

رزق چشمم کربلا را دیدن است ، اما فراق
نان چشمان مرا هربار آجر می کند

یک سلام از پشت بام خانه دادم ، فطرست
جای خالی مرا در کربلا پُر می کند

در زیارت بُعد منزل نیست، پس هر عاشقی
پشت بام خانه را مرقد تصور می کند

آسمان روضه گرفت و ابر گریه می‌کند
رعد سینه می زند ، زهرا تشکر می کند

مهر تربت را که بوسیدم دلم آرام شد
سنگ هم باشم نگاه تو مرا دُر می کند

  احمد ایرانی نسب