خورشید پر تلألو هفت آسمان شدی
ذی الحجه شهیر زمین و زمان شدی
با ( اهدنالصراط ) تو شد راه , مستقیم
وقتی که حمد خواندی و تفسیر آن شدی
ضریح , اشک , دخیل ,آه یک گدا یعنی….
نگاه ,عشق , تمنای کربلا , یعنی…
دو چشم خیس ,دو دست ,این دل ,این دعا ,یعنی
شتاب نور , صدا , حضرت رضا , یعنی
وقتی شکست پهلوی زهرای خانه را
افتاده دید قامت آقای خانه را
فریاد زد سَر همه : هیزم بیاورید
آتش , گرفت دامن ِ دریای خانه را
چه سفره ای , چه کرم خانه ای , چه مهمانی
چه میزبانی و چه روزی ِ فراوانی
چه ازدحام عجیبی یقینا آقا! نیست
گدایی در ِ این خانه کار آسانی
مطاف کعبه فقط چادر سیاه تو بود
پر ملائکه عرش , فرش راه تو بود
کنار جلوه ی نوری تو دو صد خورشید
همیشه منتظر لحظه ی پگاه تو بود
هنگامه عید خواهد آمد
بر شیعه نوید خواهد آمد
کوتاهی پنجشنبه شب ها !
فردای رشید خواهد آمد
تو واقعیت محرابی و مصلایی
دلیل داشته که بین ناکجا هایی
مسیر قبله به ابروت می خورد پیوند
همینکه بین نمازت به سجده می آیی
بی سبب نیست اگر این همه زیبات کشید
اشبه الناس نبی بودی و طاهات کشید
تا به طرحت ابدا هیچ کسی پی نبرد
از ازل با قلمش مثل معمات کشید
رسید ماه قبلیه ز هر چه بالادست
نگاه ها همه حیران به رویش افتادست
عزیز مصر بداند جمال زیبا را
خدا ز مبدأ خلقت فقط به او دادست
از سجده بر حریم تو آغاز می شود
اسباب هر کسی که سر افراز می شود
اصلا کسی که سجده به مهر حرم نکرد
پیش خدا همیشه زِ سر باز می شود
تو آمدی که بگویی ذبیح یعنی چه
که روح خسته و جسم جریح یعنی چه
تو خنده می کنی و با کنایه می گویی
عزیز مصر ببیند ملیح یعنی چه !
وقتش رسیده است که آگاهشان کنی
این خاک را عروج دهی, آسمان کنی
چل ساله می شوی که طی مدتی مدید
از عرش تا زمین خدا را جوان کنی