نجیبه ی پدر

مطاف کعبه فقط چادر سیاه تو بود

پر ملائکه عرش , فرش راه تو بود

کنار جلوه ی نوری تو دو صد خورشید

همیشه منتظر لحظه ی پگاه تو بود

تو از بهشت خدا که نزول می کردی

هزار حوریه دور و بر نگاه تو بود

ترنّمی که در اطراف شهر می پیچد

صدای خسته و پر سوز یا اباه تو بود

قرار شد که خدا را به تو نشان بدهند

فراز شانه ی ارباب وعده گاه تو بود

 

تویی که با جَلَواتش همیشه مقرونی

نجیبه ی پدر و رقیه خاتونی

 

کویر قلب من ورد پای بارانت

نخ دخیل من و این ضریح چشمانت

شمیم یاس گرفته ست شه پر فطرس

دقیقه ای که رسد بر فراز ایوانت

عجیب نیست , تو از بس به فاطمه رفتی

فرشته گرم طواف ست دور دامانت

ز جاده های سما آمدی و تا امروز

نشسته اند ملائک سر خیابانت

چقدر زود رسیدی و آشکار شدی

از آستان حق , از لا مکان پنهانت

 

ز خاک مقدم تو تا سرشته اند مرا

ز جمع گریه کنانت نوشته اند مرا

 

نوشته اند مرا در حوالیت بانو

از عاشقان حسین , از اهالیت بانو

بهشت با همه ی باغهاش مبهوت است

به یاس های کفن پوش قالیت بانو

ز دست خار مغیلان چقدر لاله چکید

به زیر پای تو در نونهالیت بانو

زبان گشود میان خرابه چشمانت

قسم به بُهت دهانت , به لالیت بانو

چه زود طعم یتیمی چشیدی و رفتی

فدای اینهمه کم سن و سالیت بانو

 

پدر گواست از آن لحظه که اسیر شدی

سه ساله ی حرم زینبین ! پیر شدی

 

به روی شانه ی تو کوله باری از غم بود

فضای کوچک قلبت اسیر ماتم بود

برای مردن تو غم زیاد بود , زیاد …

رسیدن سر و طشت طلا فقط کم بود

از آن جماعت نامحرم خرابه فقط

غلاف و سلسله و تازیانه محرم بود

به التیام همین زخم های تو ای کاش

زمان مردن ما سوم محرّم بود …

 مسعود یوسف پور