ابلاغ ولایت

“اشک” از “دیده” سر درآورده
چشم من شعر تر درآورده
از مضامین پدر درآورده
یا کریمی که پر درآورده

می پرد تا حریم پاک نجف
خُم ما و شراب تاک نجف

چشم افتاد تا به قامت تو
سجده کردیم ما به هیبت تو*
به خلایق برای طاعت تو
تا که ابلاغ شد ولایت تو

همه روز ازل بلی گفتند
صد و ده مرتبه علی گفتند

آفریده است زلف تو شب را
ماه رویَت هزار کوکب را
چشم مستت خُم لبالب را
می گزیدند حوریان لب را_

_از رُخت تا خدا نقاب گرفت
کهکشان رنگ آفتاب گرفت

عکس تو در میان قاب افتاد
با طلوعِ تو آفتاب افتاد
تا که از چشم تو شراب افتاد
دهن جنِّ و انس آب افتاد

ای خداوند باده..،خلق شدی
چِقَدَر فوق‌العاده خلق شدی

تا خدا خیره شد به چشمانش
گفت:هفت آسمان به قربانش
دست حیدر سُپرد سُکّانش
خِلقَت آغاز شد به فرمانش

پس عوالم در اختیار علی ست
خَلقِ باقیِ “خلق” کار علی ست

ما همه سائل تو خلق شدیم
ما برای دل تو خلق شدیم
ضربدر حاصل تو خلق شدیم
از اضافه گلِ تو خلق شدیم

قطره ایم و شکوه دریایی
بانی خلقت گدایاهایی

نذر شمع تو پر تراشیدیم
سوختیم و جگر تراشیدیم
این چُنین ما اگر تراشیدیم
بَهر طوف تو “سر” تراشیدیم

کعبه را در طوافِ خوددیدی
تا عبایی سیاه پوشیدی

نَفَسَت روح داده ایمان را
نور بخشیده نصِّ قرآن را
کعبه تا دید فَخرِ انسان را
پای تو چاک زد گریبان را

ای مُقرب ترین نشانه ی حق
سینه چاکِ شماست خانه ی حق

تا در آفاق بحث هست تو شد
جبرئیلی نخورده مست تو شد
بال او منبر اَلَستِ تو شد
دست پرودگار دست تو شد

شب معراج مصطفی می دید
دست هایی که سیب می بخشید

تو درخشان‌شهاب نیمه شبی
آینه دار جلوه های ربی
به خداوند،تک یل عربی
زرهِ لیله المبیت نبی_

_مرگ در پیش پات می لرزَد
اَجَل از هیبت تو می ترسد

یالِ دُلدُل در اختیار علی ست
جنگ ها عرصه ی شکار علی ست
معرکه ها در انحصار علی ست
سِیفُ الاسلام ذوالفقار علی ست

سِیل خشمش شکست سدها را
بر زمین کوفت عَبدَوَدها را

دست تو بذر عشق می کارد
از نگاه تو فضل می بارد
تن این منکرین که می خارد…
چه کسی خطبه،بی الف دارد

شرزه شیرِ کلام رامِ علی
آیه های خدا..،کلام علی

دام بگذار،ما کبوترتان
یک به یک می شویم پرپرتان
درک آدم کجا و محضرتان
“ردِّ شَمس” است کار قنبرتان

این کرامات کسر شان شماست
بس که حدِّ مقامتان بالاست

خنده ی سبز تو صنوبرساز
بامِ پلک ترت کبوترساز
نمک سفره ی تو قنبرساز
خاک نعلِین تو ابوذر ساز

بوسه زد عرش بر قدم هایت
روی دوش نبی ست جاپایت

کاش پائیز را بهار کند
دل ما را به غم دچار کند
تا از این دردها فرار کند
صید آزُرده را شکار کند

ماهی برکه رستگار شود
تا به قلّاب تو سوار شود

ابرِ شب‌گریه ام که می بارم
بَرده ی پاپتیِ بازارم
میثمی از تبار تمّارم
سالیانیست تشنه ی دارَم

عطش وصلِ عشق را کم کن
نخلِ دار مرا فراهم کن

ای که از دیگران سری مولا
با خداوند می پری مولا
تو که این‌قَدر دلبری مولا
بار بنجل نمی خری مولا؟!

کاش من هم مقیم تان بودم
کُنج حُجره گلیم تان بودم

ذرّه ای با گدا تَساهُل کن
چند سالی مرا تَحَمل کن
خرج من را خودت تَقَبُّل کن
در رکوع ات به من تَفضُّل کن

من به جز نوکری نمی خواهم
از تو انگشتری نمی خواهم

سر که دادیم سر سپرده شدیم
سربازار کشته مرده شدیم
زیر پای نگار بُرده شدیم
پا که خوردیم و سالخورده شدیم

پیر عشقت شهید می گردد
نوکری رو سفید می گردد

دور آخر به ما جواب بده
دست ما هم کمی شراب بده
دلِ ما را نکن کباب..،بده
مُهر ما را،ابوتراب،بده

دائماً مَست،مِی به کف باشد
مُهر اگر تربتش نجف باشد

کاش ما را به حق شاه نجف
بنویسند در پناه نجف
شاهراهِ خداست راهِ نجف
کعبه ی ماست بارِگاه نجف

زائرانی که مسخِ ایوانند
سمت حیدر نماز می خوانند

ذکر تسبیحِ اولیا حیدر
ساحل امن انبیا حیدر
به “خدا” می رسیم با “حیدر”
یک “علی” راه مانده تا “حیدر”

امتحان جز ولی‌شناسی نیست
غیر “زهرا” علی شناسی نیست

علّت خلق ماسوا زهرا
بانی خنده ی خدا زهرا
بَضْعَةٌ مِنِّ مصطفی زهرا
روح ایمان مرتضی زهرا

گوهر عاشقی تبلور کرد
حیدر از فاطمه تشکر کرد

جسد عشق جان گرفت امروز
لال بود و زبان گرفت امروز
زانوانش توان گرفت امروز
خانه تا بوی نان گرفت امروز

یا علی خانه ی تو شکل گرفت
تاج شاهانه ی تو شکل گرفت

یاس تا روی آینه “ها” کرد
عشق تصویر تازه پیدا کرد
حیدر از فاطمه تقاضا کرد
تا کمی بندگی تماشا کرد

غرق در ذات اقدس رب بود
او ز نور خدا لباب بود

سنگ تا فرصت محک برداشت
تنِ آئینه ای ترک برداشت
زخم ناسور دل نمک برداشت
غاصبی لقمه ی فدک برداشت

کوچه ی تنگ تنگ تر شده بود
و دلی سنگ سنگ تر شده بود

دست سنگین که از سری رد شد
درد سیلیِ سخت بی حد شد
آهِ پروردگار مُمتَد شد
پسرش دید صحنه را..،بد شد

گوئیا پنج تن زمین خوردند
پیش چشم حسن زمین خوردند

بردیا محمدی