الدخیل ای دلربا

پا نمی گیرد میانِ قلبِ من الّا حسن
عالمی پست اند و باشد حضرت والا حسن
در کرامت مثل و مانندی نباشد بهرشان..
عالمی را پُر ز حیرت کرده اند دو تا حسن
“مجتبا”و “عسگری هر دو ز نسلِ حیدرند
حق نوشته روی قلبِ حضرت زهرا حسن
در مدینه یا که شهرِ سامرا یا هر کجا…
می شود جُود و کرامت را فقط معنا حسن

(با مدد از محضرِ آقای دنیا ..مجتبا)
(پر گرفته می روم امشب به شهرِ سامرا)

می روم تا که دخیلِ زاده ی حیدر شوم
می روم در خانه ی ارباب ها..نوکر شوم
در جوارِ حضرت هادی به عشقِ عسکری
می روم تا خالصانه بلکه چون قنبر شوم
باز هم قصدِ زیارت کرده ام زائر شدم..
می روم تا خاکِ پای زائرِ این در شوم
حرف دارم با امامِ عسکری ..آقای من!
آمدم تا آبرو بخشی مرا..سرور شوم

(ای کریمِ آلِ عصمت..الدخیل ای دلربا )
(لطف کن سوگند جانِ مهدیت بر این گدا)

یا یاابالمهدی اسیری می کنم در خانه ات
خوب احساسِ حقیری می‌کنم در خانه ات
از غرورِ کاذبم دادی نجات ای محترم
یک نظر..که سر به زیری می‌کنم در خانه ات
اِرحم..ای آقای خوبیها ندارم توشه ای
شکرِ حق اینجا فقیری می کنم در خانه ات
گنبد و گلدسته ات بالاتر از عرشِ خدا
من کی ام که دلپذیری می کنم در خانه ات

(سامرا شهری ست نورانی پُر از نورِ شما)
(هست سرداب اش گمانم سرّ ِ مستورِ شما)

رخصتی تا که ثناخوانی کنم یا عسکری
در حریمت باز دربانی کنم یا عسکری
در دفاع از کتب و گلدسته هایت حاضرم
هستی ام را زود قربانی کنم یا عسکری
تذکره می خواهم از تو..کی براتم می رسد
از فراقت دیده بارانی کنم یا عسکری
یک مدد کن یا اباالحجه به عشقِ مهدیت
نفس را در سینه زندانی کنم یا عسکری

(از کراماتِ تو دارم خاطره ها یا حسن )
(روی قلبم حک شده انگار تنها یا حسن)

 محسن راحت حق