دلم تا خواست حدِّ فاصِلَ اش را کم کند با قم
کشیدم شاهراهی از دل سجّاده ام تا قم
چه وقتی بی اراده چشم من باریده الّا شب؟!
چه جایی بی اراده چشم من باریده الّا قم!؟
و اشک جاری چشم تمام زائران،”رود” است
که آخر وصل می گردد به دریا،نامِ “دریا”؛قم
به منظور طواف این حرم،احرام باید بست
تمامیِّ حرم ها کعبه ی عشق است،حتّی قم
به این آئینه های صحن و ایوان خوب دقت کن
تجلّی‌گاه نور حضرت زهراست..،اینجا..،قم
دلیل گریه ی دلتنگی هر روز مادر،”طوس”
دلیل گریه ی دلتنگی هر روز بابا،”قم”
سلام صبحگاهی ام “دو مرغِ عشق”می گردد
یکی را سمت “مشهد” می پرانم آن یکی را “قم”
کدامین اتّفاقِ زندگی شیرین تر از این است
که شب را صحن گوهرشاد باشی صبح فردا قم؟!
اگر قسمت نشد کرببلا خاکم کنی ای دوست
مرایک گوشه ای درخاک “مشهد” دفن کن یا “قم”
بردیا محمدی