خانه آبادم حسین

از غمت ویرانم امّا خانه آبادم حسین
می رسد با ناله اش زهرا به فریادم حسین

می روم آشفته و زخمی سرِ خاک بقیع
می رود تا کربلایت داد و بیدادم حسین

بسکه بین گریه هایم جلوه کرده اسم تو
اسم عباس خودم را بُردی از یادم حسین

آنقدر از خشکی لبهای تو شرمنده ام
یاد خشکی لب سقا نیفتادم حسین

مشک پاره دیدم و گفتم که بیچاره رباب
می زند بر سر رباب تو که نوزادم…حسین

مادرت زهرا به جایم رفت بین علقمه
ای فدای مادر تو چار اولادم حسین

ذره ذره آب شد عباس و آب مشک ریخت
قطعه قطعه ریخت آنجا شاخ شمشادم حسین

من شنیدم فاطمه تا بین آن گودال رفت…
سوخت از ذکر بُنیَّ عالم و آدم حسین

زیر پا ذکر لبت را بی وضو برهم زدند
ای فدای نالهء جدّ تو اجدادم حسین

روی نی با خواهرت رفتی ز کوفه بین شام
معجرش را پاره دیدی در میان ازدحام

رضا دین پرور