درد تنهایی

شب است و درد تنهایی و من دلتنگِ مهتابم
کنارِ شمع می سوزد به یادت چشم بی خوابم

چرا پایان نمی یابد شبِ بی حاصلم ای عشق
چنان در اشک گم گشتم تو گویی غرقِ گردابم

تمامِ چهره ی عالم به تاریکی فرو رفته
من امٌا با نگاهِ تشنه ام دنبالِ مهتابم

نمی دانم چرا امشب به خلوت عالمی دارم
بگردم گردِ این عالم پیِ اکسیرِ نایابم

شگون فالِ من امشب شده صبر و شکیبایی
جهان در خواب سنگین و سرا پا غرقِ اعجابم

انیسِ بزمِ من امشب شده آغوشِ تنهایی
که مهجور از همه عالم کجا رفتند اصحابم

چو کشتیِ به گل مانده در این گرداب می چرخم
خداوندا نجاتم ده از این توفانِ مردابم

حدیثِ درد هجرانم دلی خون از زمان دارم
چو پروانه به گردِ شمعِ رخسارت چه بی تابم

شرارِ عشق در جانم به لب شوق اذان دارم
قنوتِ وصل میخوانم فراهم کن تو اسبابم

دگر شد موسمِ وصلش شتابان می روم امٌا
گره آمد کمربندم چنان درگیرِ قلابم

خداوندا کمربندم از این قلاب در وا کن
در این ساعات پایانی بیابم راهِ محرابم

چرا صفهایِ مرغابی ز خانه سدٌِ راهم شد
ز اشکِ دیده می شویند زخمِ پر تب و تابم

تو امشب مسجد کوفه هوایِ دیگری داری
به حالِ سجده می بینی به فرقم زخمِ خونابم

سحر شد مرغِ جانِ من گشوده پَر ز محرابم
نوای فزتُ ربّ الکعبه زیبا کرده سیرابم!

الا ای مسجدِ کوفه تو وصفِ شرحِ حالم کن
یک امشب بر تو مهمانم حلالم کن حلالم کن

 هستی محرابی