شعر روضه جانسوز حضرت زهرا (س)

هر شب که آه تا به سحر گاه می کشم
با اشک شعله بر جگرِ ماه می کشم

تا باز هم به شِکوه نگویند بس کنم
آهسته گریه می کنم و آه می کشم
از رنگِ سرخِ بستر و از پیچ و تاب من
فهمیده زینبم غم جانکاه می کشم

تا این درشکسته , به لبخند وا کنم
خود را به خاک این ره کوتاه می کشم

بازو اگر مدد کُنَدَم دور از همه
آبِ وضوی آخرم از چاه می کشم

با نیمه جانی ام شبِ خود صبح می کنم
با درد سینه ام نفسی گاه می کشم

حسن لطفی