لا فتی الّا علی

حرف میرانم در اینجا از مقام آفتاب
نه غلط گفتم فقط گویم ز نام آفتاب
خوش سعادت بردم از این شعر خام آفتاب
هر کسی آقاست قطعا شد غلام آفتاب
ای به قربان مقامات و مرام آفتاب

برگ می‌روید به پاس احترام روی او
گل شکوفا میشود با شوق عطر و بوی او
شهد شیرین می‌شود از حسن خلق و خوی او
چرخ می‌گردد به اذن و قدرت بازوی او
پس جهان بر جا بود با اهتمام آفتاب

آفتابی و فروغ تو جهان را در گرفت
یازده نور از تو نبض چرخ را در بر گرفت
با تو عشق از نو به عالم شیوه ای دیگر گرفت
بعد از آن هر کس که از تو منصب نوکر گرفت
شد دلش روشن به انوار مدام آفتاب

ز آفتاب آسمان قطع یقین بالاتری
میکنی بر آفتاب و ماه و انجم رهبری
برده ای دل از نبی از عالم و آدم سری
چون به کرسی جای داری در مقام داوری
پس یقینا دست داری در زمام آفتاب

من تو را از چشم خود خواندم خطا شد یا علی
حق علی آقا علی سرور علی مولا علی
از ازل تا روز محشر لا فتی الّا علی
چون علی با حق نشسته حق نشسته با علی
شرم دارم بر تو دادم اتهام آفتاب

آفتابا بگذر از من و از خطای باورم
میروم با این خطا تا انتهای باورم
باورم هستی و می‌مانم به پای باورم
در قنوتم ذکر میگویم برای باورم
سر به سجده میبرم در احترام آفتاب

مهر می آید به پاس احترام یک نماز
هر طلوع صبح یعنی یک قیام یک نماز
روشنی تکبیر باشد بر مقام یک نماز
ظهر تفسیر قعود است و پیام یک نماز
بر علی وقت غروب آمد سلام آفتاب

تو قیامت قامتی و قامتت اصل قیام
ماه نیکو منظری و جلوه ات ماه صیام
برق چشمانت به درد هر دو عالم التیام
گر بگیرد ذوالفقارت ره به بیرون از نیام
می شود این تیره شب روز قیام آفتاب

ما کویری تشنه هستیم این جماعت آبشار
از خزانیم و تمام نسل حیدر از بهار
این تبار از آفتاب اند آفتاب اند این تبار
لا فتی الا علی لا سیف الا ذوالفقار
می‌شود امر فرج حسن ختام آفتاب

 داریوش جعفری