مادر من

آتش گرفته سینه ام از ماجرای تو
ابرم همیشه مادر من در عزای تو
پاک ست فرش قلب من از آفت ریا
شکر خدا که شسته شده زیر پای تواز داغ محسنت جگرم پاره پاره است
بیچاره آن کسی که نسوزد برای تو
یا “فضةُ خُذینیِ” تو می کشد مرا
باید که مُرد از غمِ در روضه های تو
زخم تو جانگدازترین داغ شیعه است
ای جانِ شیعه جانِ جهانی فدای تو
تا روز حشر مادر شیعه نمی رود
از قلب بچه های تو سوز صدای تو
ابلیس رو سفید شد از دشمن علی
آتش کشید از حسدش تا سرای تو
می میرم از غم پسری که به کوچه ها
با اشک و رنج و بغض شد آنجا عصای تو
 حسن کردی