بحر طویل فاطمیه

صبح زود است و رها از همه غم ها شده زهرا

و آماده ی رفتن شده است ام ابیها

بنشینید , ببینید

که این آخر روزی , نشسته است کمی نان , بپزد بهر یتیمان

شده است دست به زانو , به این سو و به آن سو , زده جارو همه ی خانه ی خود را

و عوض کرده لباس های حسین و حسنش را , گل پر محنش را ,

 و می داد به زینب کفنش را , همان پیروهنش را , که با زحمت بسیار به اتمام رسانده

صدا کرده کنون دختر خود را , همان زینب کبری , همان زینت بابا , همان ثانی زهرا , خدا ختم به خیرش کند این قصه ی اورا

عزیزم , امیدم , ببین دختر من , دلبر من

مادر تو بار سفر بسته و حالا اگر اینجا بنشسته , بدان امر مهمی است

بدان مادر تو , مادر غمزده ی خونجگر پرپر تو آخر راه است , بدان مارد تو رفتنی است لیک

تو می مانی و بابا , تو می مانی و غم های علی شیر خدا , حضرت مولا

تو می مانی و حیدر , تو ای مونس مادر , تو ای دختر مضظر ,

حواست به علی باشد هرگز نکنی گریه کنارش , که بس باشد و بابای تو را آن دل زارش

که از دست بداده همه دارو ندارش , همه باغ و بهارش , و سعی کن که نیفتد گذارش ,به آن کوچه ای که ماردت افتاد .

تو می مانی بغض حسن و چشم پر از اشک و ستاره , همان چشم که بسیار , شده خیره به دیوار , به دیوار و در و کوچه و مسمار

عزیز دل من آه

تو می مانی و آن تشنه لب خانه ی ما , پسر کوچک کاشانه ی ما , آه

تو می مانی و غم های حسینم

برسان هر شب بی مادریش آب به لبهای حسینم

مادری کن پسرم را و اگر رفت حسین کرببلا همره او باش

در آن وادی غم بار , در آن عرصه ی خون بار , در آنجا که حسین بی کس و بی یار , گرفتار گرفتار , میان همه اغیار , همه کافر و اشرار

تویی تو فقط ای زینب من یار و مددکار

تو هم مادر و هم خواهر و هم دلبر و هم لشگر اویی

در آن موقع که شد عازم میدان

اگر آب نداری , به اشک پشت سرش آب , به بالای سرش آیه ی قرآن , به زیر گلویش بوسه بکاری , نگذاری

نگذاری برود تا به تن او کنی این پیرهن بافته ام را

تو در بالای آن تل , حسینت هم به مقتل , نگه کن به گودال , شده بی پر و بی بال , به زیر چکمه ی پست ترینی , تنش آه  چه پامال , تنش آه  شده چال , تنش پخش به صحرا … سرش بر روی نی ها …. خدا یا خدایا

و آنگاه صدا می رسد از عرش,  زنی ناله کان , مویه کنان  , موی کنان , دل نگران , ناله زد ای وای  

بنی قتلوک , بنی قتلوک بنی قتلوک …..

یاسر مسافر