یا ام البنین(س)

مادرِ عباسم و عشقم حسینِ فاطمه است
خوش به حالم نامِ من امّ البنینِ خادمه است

قطره ای بودم ولیکن وصلِ دریا گشته ام
زوجه ی شاه و کنیزِ بیتِ زهرا (ع) گشته ام

هرگز از دامانِ او دستم نمی گردد رها
ذرّه ای از خاک باشم در حریمِ این سرا

آنکه از باغش شود هفتاد و دو گل بهترین
کربلایش محشری بر پا نماید در زمین

سر نَهم بر آستانش با کمالِ افتخار
کز حسن دارم صفا و از حسینش اعتبار

نور می بینم در این دو از چراغِ کیستند
باورم جز آفتابِ یاس و حیدر نیستند

هر دو سعدِ اکبرند و بر خلایق برترند
سیّدِ عالی مقام و هر دو عالم سرورند

شکرِ حق گویم که هستم از محبّانِ بتول
تا طوافِ جان کنم بر گردِ طفلانِ بتول!

 هستی محرابی