یا باقرالعلوم

دنیا سیاه بود که نوری بلند شد
خورشید از کرانه ی دوری بلند شد
در بین شهر نغمه‌ی شوری بلند شد
در دشت جهل،سرو شعوری بلند شد

بالاترین تفکر آدم!..،خوش آمدی
کامل ترین تعقل عالم!..،خوش آمدی

مکتب نشسته بود که ناگاه پا شدی
در عصرِ لال بودن منبر،صدا شدی
بر شانه ی تفکر شیعه عبا شدی
تو پنجمین تشرف توحید ما شدی

در جاده ‌ی شریعت نُطق‌َت،مسافریم
ما شیعیانِ خط به خطِ قالَ باقریم

تو امتداد نافله های محمدی
تعقیب های بعد عشای محمدی
شخصاً کلیددار حرای محمدی
آئینه ی تمام‌نمای محمدی

تصویر با ملاحت روح خدا !..،سلام
ای دومین پیمبر ایمان ما !..،سلام

بر روح هرچه علم،بدن کیست مثل تو
طوبای فهم،بین چمن کیست مثل تو
شیرین ترین بیان سخن کیست مثل تو
تلفیقی از حسین و حسن کیست مثل تو!

مهتاب بام این دوبرادر درآمده
اینگونه دلربا‌شدن از تو برآمده

در کوچه‌باغِ بحث شبی که قدم زدی
تنها ز لفظِ آیه‌ی تطهیر دم زدی
بر قلّه های قلب نَصاری علم زدی
زیباترین مناظره ها را رقم زدی

پس واجب است از هُنرت استفاده کرد
باید فنون بحث شما را پیاده کرد

ای خوش‌به‌حال هرکه درت را رها نکرد
خود را کنار سفره ی بیگانه جا نکرد
هنگام فقر غیر شما را صدا نکرد
آن‌کس زُراره شد..،که به زر اعتنا نکرد

ظرف مرا شکسته‌سبوی‌َت کُنی خوش است
ما را به جبر جابرِ کوی‌َت کنی خوش است

در صُلح آب و آتش ما جنگ نیست که
آن دل که مبتلای تو شد تنگ نیست که
ذاتی که جنس آینه شد سنگ نیست که
هرکس کُمِیت عشق تو شد.،لنگ نیست که

اهل قلم _به نون و قلم_ هست چاکرت
ای هرچه شاعر است به قربان شاعرت

باید برات گنبدی از زر درست کرد
رو به مزار خاکی تو در درست کرد
عطر نفیسی از گُل قمصر درست کرد
پائین پایِ قبر تو منبر درست کرد

صحن تو را شبیه گوهرشاد می کنیم
خاک بقیع را حسن‌آباد می کنیم

تو یاکریم زاده‌ی آسیب‌دیده ای
در ابتدا به آخِرت غم رسیده ای
دردی ز جنس خار مغیلان چشیده ای
در اوج‌ کودکی چه عذابی کشیده ای

سر نیزه ها کتاب خدا را گسیختند
در پیش چشم تو سر جد تو ریختند

صبح غرور تو به شبی ظالمانه خورد
خواب عمیق تو لگدی بی بهانه خورد
با دست زجر زلف سیاه تو شانه خورد
همبازیِ سه‌ساله ی تو تازیانه خورد

دیدی سرِ عمو سرِ سرنیزه آب شد
دیدی طناب حرمله سهم رباب شد!

بردیا محمدی