یَابنَ فاطمه

ای باوفاتر از پدرم! یَابنَ فاطمه!
افسوس، از تو بی‌خبرم، یَابنَ فاطمه!

من می‌کنم گناه و تو شرمنده می‌شوی
من را ببخش، در به درم، یَابنَ فاطمه!

تنها دلیلِ زندگی اَم با تو بودن است
سوگند می‌دهم… بِخَرَم، یَابنَ فاطمه!

فهمیده اَم به جز تو به دادم نمی‌رسد
از ماسِوات، برحذرم، یَابنَ فاطمه!

تنها چراغِ روشنِ در عصر ظلمتی
در شام غیبتی، قمرم، یَابنَ فاطمه!

خوانم تو را به آهِ دلم، صبح جمعه ها
خواهم تو را به چشم ِ ترم، یَابنَ فاطمه!

لطفی کن و بِدَم به غزل‌های خسته ام
بر ندبه‌های کم‌اثرم، یَابنَ فاطمه!

در انتظار رؤیتِ روی بهار تو
در اضطرارِ مُحتضرم، یَابنَ فاطمه!

من را ببخش اگرکه ” پدر ” خواندمت، دمی…
اما بگو به من، ” پسرم “، یَابنَ فاطمه!

لطفی که کرده ای تو به من، هیچ‌کس نکرد
ای باوفاتر از پدرم، یَابنَ فاطمه!

 محمد علی نوری