شعر مناجات امام زمان

کجایی آقا

دیده اشک است و جگر آتش و دل غم دارد
دار دنیا چه کم از داغ جهنم دارد؟

نسل ها در پی هم چشم به راهت مردند
نسل امروز هم آینده مبهم دارد

یا صاحب الزمان(عج)

بی حضور سبز رویت ، روزها بی عید شد
ماه ها و سال ها با فصلِ غم تمدید شد

ماه شمسی رو ، هزار چارصد سال است که
از کنارت عالم خاکیِ ما تبعید شد

یا صاحب الزمان

اسیرم من به چشمانت، نگاهی روزی من کن
دمی آغوش مهرت را، بر این آواره، مأمن کن

نباشی، روزگار عاشقت تاریک تاریک است
شب ظلمانی‌ام را با فروغت، روز روشن کن

میان روضه ی جدَّت

تا دلم از کرده های خویش نادم می شود
بیش تر از پیش چشمم گریه‌لازم می شود

“اشک”،بال پر زدن در وادی معراج هاست
گریه‌کُن در روضه جبریلِ عوالم می شود

یَابنَ فاطمه

ای باوفاتر از پدرم! یَابنَ فاطمه!
افسوس، از تو بی‌خبرم، یَابنَ فاطمه!

من می‌کنم گناه و تو شرمنده می‌شوی
من را ببخش، در به درم، یَابنَ فاطمه!

غریب و زار عاشقم

تو آمدی بهار شد , من از بهار عاشقم
دلم چه بی قرار شد , چه بی قرار عاشقم

مرا به دار هم کشی , دست ز تو نمیکشم
به خنده ام نگاه کن , به روی دار عاشقم

یا ولی الله

چقدر منتظر و بی قرارمانی تو
شبیه ابر بهاری ز مهربانی تو

حضور گرم تو احساس می شود دائم
همیشه و همه جا در کنارمانی تو

دخیل عشق

دخیل عشق را هر کس به پای یار می بندد
یقیناً راه دل را بر روی اغیار می بندد

طریقِ “وصل” را بی زخم رفتن از محالات است
چه خوشبخت است آن که بر کف پا خار می بندد

تصویرِ هجرِ

تصویرِ هجرِ تو که به ذهنم خطور کرد
آهِ فراق،آینه ام را نَمور کرد

جز “اشک” چیست چاره ی یوسف‌ندیده ها!
یعقوبِ چشم هایِ مرا گریه کور کرد

یا ولی الله

حالم به حال عبد مُکَدَّر نمی خورد
وضعم به وضع بنده ی مضطر نمی خورد

نفرین به من که اشک دُرُستی نریختم
این گریه ها به درد من آخر نمی خورد

آجرک الله

با گریه دستم را به ساغر می رسانی
ایام هجران را به آخر می رسانی

بیزارم از آن سفره که دورش نباشی
رزق مرا در روضه بهتر می رسانی

آقای من

ای کاش یک ثانیه با ما همنشین باشی
سخت است عمری این چنین تنهاترین باشی

خاک “دلم” تسخیرِ بیگانه نخواهد شد
ای دوست!وقتی صاحب این سرزمین باشی

دکمه بازگشت به بالا