آستین پاره

آهش فضای هر سحرش را گرفته است

داغی تمامیِ جگرش را گرفته است

از کوچه ها رسیده تنش تیر می کشد

از بس که سنگ دور و برش را گرفته است

بر حال و روز چشم نحیفش نکرد رحم

دستی نگاهِ مختصرش را گرفته است

جا مانده از حرارت خیمه به پیکرش

آتش کمی زِ بال و پرش را گرفته است

از بعد غارت حرم و گوشواره اش

با آستین پاره سرش را گرفته است

جانی نمانده تا دو قدم راه می رود

زینب بیا کمک, کمرش را گرفته است

حسن لطفی