ای برکت و سرچشمه ی این جوی چشمم
سوی تو می‌چرخد توهستی سوی چشمم
دارم دوتا عکس از رُخت را توی چشمم
هر چه بگویی چشم بسته روی چشمم
من تا ابد رعیت توهم آقا و سلطان.
از تو فقط دستور و از من چشم قربان
جان خودت از قلب من غم را نگیری
از سینه ام شور دمادم را نگیری
خالیست،دستانم تو پرچم را نگیری
از شام تارم ماه ماتم را نگیری
خورشید را نور رخت شرمنده کرده
اسلام را ماه محرم زنده کرده
شبنم اگر تازه کند پژمرده ها را
اشک غم تو زنده سازد مُرده ها را
میخانه مشتاق است تربت خورده ها را
در روضه درمان می کنی افسرده ها را
با عشقت اذن بندگی میگیرم آقا
بی روضه ات افسردگی میگیرم آقا
من شک ندارم خاک من از خاک روضه است
این سینه ام پر از هوای پاک روضه است
بانی اول فاطمه است هرجاکه روضه است
پس لعنتش پشت سر هتاک روضه است
این دشمنان در راه ما پوچند و هیچند
آقا بگو به پای نوکر هان نپیچند
جانم به این اشک و عزا که دلفریب است
بیچاره آنکس که از این غم بی نصیب است
این روضه ها از آرزوهای حبیب است
آقا غریب است و گدایش هم غریب است
این غربت و مظلومیت ارثیه ماست
تا روز محشر یا حسین مرثیه ماست
همراه زهرا مادرت شبهای جمعه
با گریه آیم محضرت شبهای جمعه
با یاد اشک خواهرت شبهای جمعه
این است داغ نوکرت شبهای جمعه
افتاده بودی بی پناه و تشنه ، میزد
تو زنده بودی حنجرت را دشنه میزد
زینب به گودال آمده اما سرت نیست
یک پیرهن حتی به جسم اطهرت نیست
آقا چرا انگشت با انگشترت نیست
اصلا خدا را شکر آقا مادرت نیست
چون پاره پاره پیکری سردار بی سر
آری غریب مادری سردار بی سر
آقا چه شد که گشته ای سرتا به پا زخم
خوردی ز دست این و آن تو بی هوا زخم
زد با زبانش یک نفر حتی تو را زخم
خوردی هزارو نهصد و پنجاه تا زخم
بعد از تو روز این حرم شب شد عزیزم
رخت اسارت سهم زینب شد عزیزم
زینب کجا با شمر و خولی هم کلامی
زینب کجا و این همه بی احترامی
این اسوه ی عفت کجا اشرار شامی
ای وای دخت حیدر و بزم حرامی
این خاندان که منصبش بوده عزیزی
اینان کجا و بزم مستی و کنیزی….
سید حسین صمدی