شعر روضه فاطمیه

باید آیینه را قسم بدهم
صورتت را به من نشان بدهد
دیدن روی ماه تو, تنها
میتواند به من توان بدهد
رو گرفتی …خسوف شد …شبها
آه ! از سوزِ مانده  بر لبها
نفَسی زنده کن مرا  که فقط
میتواند دَمِ تو ,جان بدهد
 
اَنتِ روحُ الحیاةِ…لَم یَرضا
بعدَکِ جسمُنا عنِ الدنیا
دونَنا, لا تُسافِری زهرا !
کاش هجران, کمی امان بدهد
 
جز من و کودکان و سلمان و
دو سه یارِ “به حق-مسلمان”م
یک نفر نیست در مدینه به ما
برسد …آب دستمان بدهد
 
اینهمه زخم… آه… اینهمه زخم
رازهای تو بود و دَم نزدی
چاره سازِ علی…بگو چه کنم؟
کیست تا مَرهَمی نشان بدهد؟
.
.
. “کمی آبِ روان بریز اسماء… .”
.عذر میخواهم از همه سادات!
روضه ,سنگین شده…کسی باید
آبِ قندی به روضه خوان بدهد

خانم عارفه دهقانی