شعر مناجات با خدا

در باز کن که خسته ترین بنده آمده
تنها و سر به زیر و سر افکنده آمده
همراه با امید به آینده آمده
با این که دیر آمده شرمنده آمده

شرمنده اش نکن که گرفتار میشود
خط و نشان نکش که دلش زارمیشود

غرق گناه آمده ام می کنی قبول؟
با اشک و آه آمده ام میکنی قبول؟
مابین ماه آمده ام می کنی قبول؟
رویم سیاه آمده ام میکنی قبول؟

مثل همیشه مطمئنم رد نمی کنی
با اینکه من بدم تو به من بد نمیکنی

رویم نمی شود که صدایت کنم خدا
در کوله بار بندگی ام نیست جز خطا
با این دلی که نیست درونش به جز ریا
یک عمر کار و بار دلم بوده ادعا

من از خودم به خاطر معصیت عاصی ام
شرمنده ام به خاطر این آس و پاسی ام

در بی نوایی ام تو نوا میدهی مرا
بغض شکسته ؛حال بکا میدهی مرا
بی قیمتم اگر چه ؛ بها میدهی مرا
با یاد خود به سینه صفا میدهی مرا

میخوانمت ؛ اجابت سبز دعا تویی
روشن ترین ضمیر دل بنده ها تویی

غفلت حصار بسته به دور و بر دلم
رحمی نما به گریه و چشم تر دلم
مرهون رحمتت شده پا تا سر دلم
نامت نوشته ام به روی سر در دلم

راضی نشو دلم به کسی جز تو رو کند
با یک نفر به غیر خودت گفتگو کند

حالا تو هستی و دل بی عار بنده ات
شرمندگی و خجلت غم بار بنده ات
آشفته حالی و دل بیمار بنده ات
تنها تویی تو با خبر از کار بنده ات

پس لطف کن بیا و مرا بی خبر ببخش
در خلوت شبانه و وقت سحر ببخش

محمدحسن بیات لو