غریبانه

زهر ملعون، نفست را به شکایت انداخت
گوشه حجره تو را سخت به زحمت انداخت

داری از درد چه بدحال به خود می پیچی
مثل لب تشنه ی گودال به خود می پیچی

چه غریبانه کف حجره زمین گیر شدی
چقدر بیشتر از سن خودت پیر شدی

زهر ملعون، چه به روز جگرت آورده
خنده ی حرمله را در نظرت آورده

خواستی آب بنوشی، جگرت تیر کشید
عطشت، علقمه را زود به تصویر کشید

زهر نه، گریه ی بسیار تو را خواهد کشت
روضه ی دست علمدار تو را خواهد کشت

سالها رفته، ولی خوب به خاطر داری
با رقیه دل تان سوخته چندین باری

مو به مو، طعنه ی اغیار به یادت مانده
ازدحام سر بازار به یادت مانده

دل پر خون تو، از غصه لبالب می شد
چادری در ملأعام معذب می شد

وحید قاسمی