قسم به عشق

علی که بی گل رویش, جهان قوام نداشت
بدون پرتو او, روشنی دوام نداشت

اگر به حرمت این خانه زاد کعبه نبود
سحاب رحمت حق بارش مدام نداشت

سوادِ چشم علی را اگر نمی بوسید
به راستی حَجَرُالاَسوَد استلام نداشت

قسم به عشق و محبّت, پس از رسول خدا
وجود هیچ کس این قدر فیض عام نداشت

علی مقیم حرم خانه ی صبوری بود
که داشت منزلت و دعوی مقام نداشت

اگرچه دست کریمش پناه مردم بود
و هیچ روز نشد شب, که بار عام نداشت

چشیده بود علی, طعم تنگدستی را
که غیر نان و نمک سفره اش طعام نداشت

اگرچه بود زره بر تن علی بی پشت
اگرچه تیغه ی شمشیر او نیام نداشت

به بردباری این بت شکن, مدینه گریست
که داشت قدرت و تصمیم انتقام نداشت

اگرچه باز نکردند لب به پاسخ او
علی, مضایقه از گفتن سلام نداشت

علی, عدالت مظلوم بود و تنها ماند
دریغ, امّت او شرم از آن امام نداشت

به باغ وحی جسارت نمود گلچینی
که از مروّت و مردی نشان و نام نداشت

شکست حرمت و گم شد قداست حرمی
که قدر و قرب کم از مسجد الحرام نداشت

شدند آتش و پروانه آشنا, روزی
که شمع سوخت ولی فرصت تمام نداشت

کسی وصیّت او را نخواند یا نشنید
که آفرین به بلندای آن پیام نداشت

تو آرزوی علی بودی ای گل یاسین!
دریغ و درد که این آرزو دوام نداشت

حضور فصل خزان را به چشم خود دیدی
که با تو فاصله بیش از سه چارگام نداشت

در آن فضای غم انگیز فضّه شاهد بود
که غنچه طاقت غوغا و ازدحام نداشت

چرا کنار تو نشکفته پرپرش کردند
مگر شکوفه ی آن باغ احترام نداشت

شفق نشست به خون تا همیشه وقتی دید
«نماز نافله خواندی ولی قیام نداشت»

 محمد جواد غفورزاده  (شفق)