وسط حجره

وسط حجره گاه گاه افتاد
نفسش در شماره، آه افتاد

به در بسته خورد فريادش
بي پناهي كه بيگناه افتاد

ناگه از درد تشنگي برخاست
سمت در، نا اميد راه افتاد

رو زد و آب ، نه نميدادند!
به كنيزان چو كار شاه افتاد

نه كمي رقص و هلهله كم شد
نه به جان دادنش نگاه افتاد

كمر آسمان شكست از غم
ديد از بام، تا كه ماه افتاد!

حرف افتادن از بلندي شد
گذر دل به قتلگاه افتاد

ذوالجناح ” الظّليمه “ميگفت و
” مُغتسِل مِن دَم الجِراح ” افتاد

علي ناظمي