یا اباعبدالله

نوکرت از هر که دیدم یک سروگردن سر است
نان خور ارباب بودن آبروی نوکر است

گر چه از بوسیدن روی تو محرومم ولی
خاک بوسی تو کارم تا به روز محشر است

عرش جای خود ولیکن فرش روضه مال من
در نگاه من نخ فرش تو باارزش تر است

بارگاهت بی گمان در قلب عاشق های توست
می زند بر سینه اش هر کس که در پشت در است

خوب می دانم‌جهنم جای امثال من است
تو اگر آتش زنی ما را بهشتی دیگر است

چشم هایم هیچ جایی غیر روضه تر نشد
از غم لب های خشک توست چشمانم تر است

 شهریار سنجری