یا زینب(س)

گریه‌ی عشاق برای هم است
سینه‌شان تنگِ صدای هم است

آنچه دلِ ایل مرا می‌بَرَد
گیسویِ در باد رهایِ هم است

عاشق و معشوق یکی می‌شوند
عشق در این بزم بجایِ همه است

هرچه که دارند به هم می‌دهند
هرچه که دارند به پای هم است

یک شبه تا قرب تو را می‌بَرَد
عشق پَرِ قرب خدای همه است

عشق اگر نغمه‌ی روز و شب است
هرچه که دارد همه از زینب است

بر تنِ این دشت که باران نشست
نور دمید و تبِ طوفان نشست

تا به ابد هیچ پشیمان نشد
آنکه سر راهِ کریمان نشست

دید که در پای علی عاشقیم
بر سرِ ما مرغِ سلیمان نشست

راه نشان داد و دلم پر گرفت
رفت نجف گوشه‌ی ایوان نشست

مژده‌ی جبریل چه بود از شعف
حمدِ خدا بر لبِ سلطان نشست

گفت که پیغمبرِ عشق آمده
حضرتِ زهرای دمشق آمده

اینکه شده خاک تو از احترام
قامت عشق است علیه‌السلام

گرچه ندیدند تو و سایه‌ات
سایه‌ی تو بر سرِ ما مستدام

ملتفتِ بابِ تو پیغمبران
ملتمس نافله‌هایت امام

مجمع انوارِ جلال و جمال
جلوه‌ی ذاتیِ خدا را تمام

خادمِ تو حضرت باب‌الحسین
چادرِ تو زینتِ بیت الحرام

مُلک و مَلک مات خروشِ تو است
بیرقِ عباس به دوش تو است

پیش پرت سِیرِ سماوات هیچ
بین دلت جز حرم ذات هیچ

پیش نمازِ شبِ خاکیِ تو
هرچه که طامات و عبادات هیچ

پیش تو و هدیه‌ی قربانی‌ات
خیریه و خدمت و خیرات هیچ

آنهمه طوفان که ندیده است نوح
پیشِ قد عمه‌ی سادات هیچ

هرچه که غم دیده زمین و زمان
پایِ غمِ پیر خرابات هیچ

آمده‌ای کوفه پشیمان کنی
شام به یک صاعقه ویران کنی

نامِ تو را ای دلِ دریا سرشت
در وسط معرکه باید نوشت

حضرت زهرایِ پس از فاطمه
ای نفست بیت علی را بهشت

زنده‌ی تو هفت حرم های ما
خاک درت مسجد و دیر و کنشت

هم حرمت هم حرم کربلا
ساخته شد از دلِ ما خشت خشت

من بفدای قلم شاعری
آنکه از الطاف نگاهت نوشت:

“خواست که غم دست تو بندد ولی
غم که بُوَد در برِ دُختِ علی

قامت تو قامت غم را شکست
دخت علی را نتوان دست بست”

تا که نیافتد به رویت آفتاب
بر سر نیزه سر عباس هست

بر جگرت قبل حسینت زدند
آنهمه تیغی که به یکجا نشست

قطره‌ی خونی که به دوشت چکید
از سرِ بر نیزه ، دلت را گسست

تا به ابد بر سر خود می‌زند
چوبه‌ی محمل که سرت را شکست

سنگ از این ، چوب از آن خورده‌ای
جای همه زخم زبان خورده‌ای

* دوبیت از استاد موسوی گرمارودی

حسن لطفی