واویلا
عبا به روی سر خود کشید و هِی اُفتاد
همینکه زهر جگر را درید و هِی اُفتاد
سرِ مبارک و چشمان تار و سنگِ مسیر
میانِ راه زمین را ندید و هِی اُفتاد
چه کرده با جگرش زهر مادرش می‌دید
چگونه تا درِ حجره رسید و هِی اُفتاد
گرفته بود اباصلت از بغلهایش
نشست و پاشُد و آهی کشید و هِی اُفتاد
برای زهر نه در کوچه یادِ مادر بود
صدای ناله‌ی زهرا شنید و هِی اُفتاد
گذاشت دست به در ، میخِ شعله‌ور را دید
گذاشت دست به پهلو خمید و هِی اُفتاد
رضا نبود حسن بود و پاره‌های جگر
به خاک ، خون زِ لبانش چکید هِی اُفتاد
به یادِ روضه‌ی یابن الشبیب و یادِ سر و
لباس کهنه و آنکه برید و … هِی اُفتاد
زِ خیمه تا به بلندی ، زِ تل سویِ گودال
چقدر عمه‌ی ما هِی دوید و هِی اُفتاد
نکرد رحم حرامی به طفلِ بی بابا
که پابرهنه دوید و بُرید و هِی اُفتاد
به من دهید که سر را برایتان ببَرم
شما که هِی نوکِ نیزه زدید و هِی اُفتاد
حسن لطفی