حسرت روز و شبم روی شما را دیدن

حسرت روز و شبم روی شما را دیدن
چند دوری به مدارِ سرتان چرخیدن
وسط گریه ی این وصل کمی خندیدن
پوزه را بر سر خاک قدمت مالیدن

چه شود اینکه گدا هم به نوایی برسد؟!
به روی صورت ما زلف رهایی برسد

اینکه یک عمر نبینم رخ یارم سخت است
بی خبر بودنِ از حال نگارم سخت است
سر روی زانوی غربت بگذارم سخت است
جز تو مردم بنشینند کنارم سخت است

یا که می میرم و جسم و کفنم میپوسد
یا که روزی لب من پای تو را میبوسد

آشنای دل ویرانه ی من تنها تو
پس مصفی شدن کلبه ی این دل با تو
دل نبستم به کسی جان خودم الا تو
سائلم…بی سرو پایم به خدا اما تو

شهریاری و فقط “عادتکم احسان” است
شرح این جمله خودش چند سری دیوان است

ای که دریای کرم, معدن حکمت هستی
صاحب تیغ دوسر صاحب شوکت هستی
دو جهان واسطه ی بارش رحمت هستی
در سیاهی زمان راه سعادت هستی

راه گم کرده ام ای شاه بیا کاری کن
من پناهنده شدم… باز مرا یاری کن

به رسولی که شد از غصه لبالب سوگند
به نواهای علی در دل هرشب سوگند
به قد فاطمه که گشت مورّب سوگند
به پریشانی و حیرانی زینب سوگند

منجی آخر هر بی سر و سامان برگرد
یوسف فاطمه بر مردم کنعان برگرد

محمد جواد شیرازی