حضرتِ خورشید

اینبار فقط خشم فقط غیرت و دردیم
هیهات اگر تیغ ، اگر نعره نگردیم
کوهیم و زمین دید که ما مَردِ نبردیم
کوهیم و دل آزرده‌ی هتاکیِ گَردیم

ای گَرد بچش سیلیِ طوفانیِ ما را
از یاد مَبر زخمِ سلیمانیِ ما را

گفتیم علی تا که به خیبر بگریزید
گفتیم علی تا همه یکسر بگریزید
گیریم که بر قلعه‌یِ صد در بگریزید
هیهات که از شیعه‌ی حیدر بگریزید

توهین به پیمبر شده ای‌وای به صهیون
صبرِ علوی سر شده ای‌وای به صهیون

خُفاش کجا و حرمِ حضرتِ خورشید
یک ذره کجا و همه‌ی وسعت خورشید
یک گَرد کجا منزلتِ ساحتِ خورشید
یک قطره کجا آتشِ پُر شوکت خورشید

ای لکه بیا شرم کن او وسعت دریاست
باز آبروی رفته مبَر ، صحبت دریاست

زخمیم و نمک بر جگرِ ما مگذارید
هشدار ، قدم دور و بر ما مگذارید
ای خصم فقط سربه‌سر ما مگذارید
پا روی دُمِ شیرِ نرِ ما مگذارید

هرچند که بُرنده ترین تیغ دَمِ ماست
بُرنده تر از صاعقه‌ی ما ، قلم ماست

او رحمت و نور است ندیدید رحیم است
بی‌مرزترین وسعتِ یک دست کریم است
آرامش محض است عزیز است عظیم است
اَبر است بهار است سپهر است نسیم است

او گمشده‌ی گمشدگانِ شبِ دنیاست
او چاره‌ی انسان گره خورده به غمهاست

این راه فقط راه نجات است بیایید
این جاده مسیرِ برکات است بیایید
این چشمه پُر از آبِ حیات است بیایید
عشق است و سلام و صلوات است بیایید

وقتی دلتان سخت‌تر از هر دل سنگی است
آرایه‌ی این شعر هم آرایش جنگی است

او آمده تا دست زمین خورده بگیرد
با عشق غم از مردمِ دل‌مُرده بگیرد
تا عطرِ خدا را دلِ پژمرده بگیرد
تا خستگی از شانه‌ی افسرده بگیرد

او آمده تا بَرده و بی درد نباشند
تا زور و زر و ظالم و نامرد نباشند

اسلامِ من اسلامِ رزیلانه نباشد
اسلامِ سعودیِ ذلیلانه نباشد
اسلامِ سرافرازی بیگانه نباشد
اسلامِ سرافکندگی خانه نباشد

اسلام فروش است هرآنکس که چنین است
اسلام فقط مرحم اندوه زمین است

اسلامِ من اسلامِ شهود است و شهادت
اسلامِ من اسلامِ شعور است و رشادت
اسلامِ تلاش است نه رخوت و نه عادت
اسلامِ سلام نفس صبح سعادت

جان علی است او نفس فاطمه‌ی ماست
سوگند محمد همه‌ی زمزمه ی ماست

کوریِ شما وحدتِ ما بیشتر از پیش
بالندگی ملت ما بیشتر از پیش
کوری شما همت ما بیشتر از پیش
چون کوه بود قامت ما بیشتر از پیش

ما پای گرفتیم از اسلامِ محمد
در نام علی نیست مگر نام محمد

حسن لطفی