زهرای من

نگاه کن به دو چشمانِ بی قراری که
ندارد از تو جز این ، هیچ انتظاری که

قسم به چشم ترت بد زمانه چشمم زد
و گریه می‌کنم از دستِ روزگاری که

نداشت چشم که نُه سال پیشِ هم باشیم
نگفت: داغِ پدر دیده درد داری که

حسینت آمده ، گیرم بغل کنی او را
برای شانه کشیدن توان نداری که

نرفته از نظرم خاطرات آنروزی…
که ریخت رویِ سرت جمعِ بی شماری که

برای بُردن من آمدند در خانه
برای بُردن آنکه نداشت یاری که

به جای تو برود پشت در ، ولی رفتی
زدند در به تو و میخِ داغداری که

نداد فرصت آنکه به محسنت برسی
نشانده است به پهلوت یادگاری که

از آن به بعد لباست همیشه خونین است
و سینه‌ی تو شکسته است از فشاری که

میان یک در و دیوار و شعله خُردت کرد
گذشت بر تو زمانِ نفَس شماری که

پس از سه ماه فقط التماس من این است
کمی نگاه …ندارد نگاه کاری که

 حسن لطفی