زنجیر غفلت

ای نفس بردی آبرویم را چه راحت
بر باد دادی حاصلم را بی مروت

هر بار توبه کردم و هر بار بشکست
پیش خدایم آب گشتم از خجالت

لغزید پایم, سوی تو رو کردم ای وای
از دست تو یک عمر تن دادم به ذلت

یاد خدا در سینه‌ام جایی ندارد
از بسکه دورم را احاطه کرده ظلمت

زنجیر غفلت دست و پایم را گرفته
عبد فراری مانده در بند اسارت

آه ای خدا امشب به تو رو کرده‌ام من
تا وا کنی از گردن من بند غفلت

آیا دوباره توبه‌ام را می‌پذیری
تو که همیشه کرده‌ای بر من محبت

دستم بگیر ای دست‌گیر بی پناهان
بنگر میان چهره‌ام اشک ندامت

ای بهترین بخشنده ای توبه پذیرم
از دست نفسم پیشت آوردم شکایت

بین مناجات و دعا مثل همیشه
دارم میان سینه‌ام شوق زیارت

ذکر توسل می‌کنم یک جمله کافی‌است
تا باز گردد رو به من ابواب رحمت

من را ببخش امشب به جان آن غریبی
که از تنش پیراهنش گردید غارت

با نیزه و شمشیر جسمش زیر و رو شد
روی زمین افتاد با صدها جراحت

لب تشنه روی خاک صحرا بود و می‌دید
در پیش چشمانش به زینب شد جسارت

 رضا باقریان