فراق

گذشت عمر و نشد جز فراق قسمتِ من
خزان رسید و به سر شد بهارِ حسرتِ من

سپرده ام به صَبا سویت آوَرَد خبرم
دمِ سحر که گذشت از کنارِ تربتِ من

متاعِ مور کجا و سرای سلطانی!
نگاهِ توست که بالا کشانده قیمتِ من

صدای سوختن از هر طرف به گوش آید
زِ بس که شعله ور است این درونِ خلوتِ من

مقامِ بوسه ی من شُد طنابِ خیمه ی دوست
همین بس است به دنیا برای عزّتِ من

صفِ زیارتِ رویت چه قدر طولانی ست
نمی شود به گَمانم, وصال, نوبتِ من…

 رضا رسول زاده