یا ابوفاضل(ع)

لب تشنگی و صبر تو اقبال قشنگی ست
دریا که به دریا برسد حال قشنگی ست

درهر قدمی طالع و تقدیر به هم خورد
دریا نگران بود ولی عشق رقم خورد

میخواست به عالم برساند خبر آب
در حسرت یک بوسه بسوزد جگر آب

دستی به سر آب زد ، از اوگله ها کرد
از طعنه شمر و شبث و حرمله ها کرد

هیهات ، حرم در خطر دشنه بماند
حیف است تو باشی و حرم تشنه بماند

سر زد به لبش آهی و با اشک سخن گفت
از روی دلش رد شد و با مشک سخن گفت

سرگشته و حیرانی وبی تاب تر از قبل
سیراب شده قلب تو سیراب تر از قبل

در بحث وفای من و تو حرف زیاد است
این حرص تو در خوردن آب خارق العاده است

این علقمه هرچند به چنگال امیه ست
یک جرعه ی در سینه ی تو حقّ رقیه ست

ترس از سر جان در دل هنگامه نداریم
ای مشک نیازی به امان نامه نداریم

با مشک سخن گفت و سخن گفت و سخن گفت
از لحظه ی جنگیدن و آماده شدن گفت

دروازه ی دل وا شد و احساس غزل کرد
او را عوض کودک شش ماهه بغل کرد

برخاست که راهی بشود جانب خورشید
انداخته بر دوشِ خودش کوهی از امید

یکباره در آن همهمه ی قوم تبهکار
افتاد زمین دست علم گیر علمدار

در حلقه ی آن لشکر کفتار کمین خورد
یک سو علم و سوی دگر دست زمین خورد

تا مشک ز دور و برش احساس خطر کرد
خود را سپر سینه ی سوزان قمر کرد

با تیر به چشمان ترش سرمه کشیدند
ای وای که از مشکِ حرم جامه دریدند

می رفت که یک حربه کاری زدن ای وای
بر فرق سرش ضربه کاری زدن ای وای

در علقمه هم معجزه از سمت عصا شد
با ضرب عمودی وسط نیل دو تا شد

دیدند به خون ماه دل آرای عرب را
از عرش فرود آمدنِ کوه ادب را

اطراف ضریح بدنش هلهله ها شد
از یک قدمی سوی تنش تیر رها شد

یک عده به تسویه حساب آمده بودند
غارتگری حضرت آب آمده بودند

در زیر قدمها تن شمشاد به هم ریخت
تا گفت ” اخا” کلبه ی بیداد به هم ریخت

آئینه ی دل گشت خراشیده و در هم
یا رب ! چه کند باسر پاشیده و درهم

شادابی و عطری به گل یاس نمانده
چیزی دگر از پیکر عباس نمانده

این صوت غم انگیز که بر خُلد برین خورد
زینب وسط خیمه ی زنها به زمین خورد

یک لحظه سراسیمه وحیرت زده شد ، آه
برنیزه به پهلو سر غیرت زده شد ، آه

مجید قاسمی