ای که در خانه خود

 

ای که در خانه خود غربت پنهان داری

ای غریبی که به حق شکوه ز یاران داری

انقدر سخت گذشت برتو دران کوچه تنگ

بعد آن تا به ابد دیده گریان داری

همیشه غصه دار مادرش بود

همیشه فکر یاس پرپرش بود

همه دیدن به وقت جان سپردن

که یا زهرا کلام اخرش بود

سرفه میکردو همش پاره جگرقی میکرد

این عمل پشت سرهم وپیاپی میکرد

دوسه روزی ست که از درد به خود می پیچید

عوض زهر سرش کاش که برنی میکرد

درویشی شانی