لطف بیکران رقیه

نشسته ام رمضان را کنار خوان رقیه
منم گدای همین لطف بیکران رقیه

اگرچه رانده شدم از همه ولی به امیدی
رسانده ام سر خود را به آستان رقیه

نمیزند لب خود را به لقمه ای که حرام است
هر آنکه میخورد از رزق آب ونان رقیه

خداکند نزنم باز زیر قول وقرارم
و سربلند بمانم در امتحان رقیه

گره گشایی ما روضه های سوم ماه است
که میهمان خدائیم و میهمان رقیه

به ناله های منِ تحبس الدعا نظری کن
به نالهء ابتا یاحسین جان رقیه

نشسته ام سر سجاده واکند به دعایش
زبان لال مرا لکنت زبان رقیه

کمان شده قد من با گناه های زیادم
مرا ببخش قسم بر قد کمان رقیه

به خاک چادر زینب قسم که در صف محشر
تمام گریه کنانند در امان رقیه

خمیده راه اگر میرود بخاطر این است
که خورده ضربِ لگدها به استخوان رقیه

گرفته است چه محکم به دست معجر خود را
رسیده آتش خیمه به گیسوان رقیه

رضا دین پرور