بهشت حُسن

شکوه خلقت تو عرش را تکان داده است

واشتیاق شگفتی به کهکشان داده است 

درازدحام ملائک, مسیح انفاست

نشاط تازه به روح فرشتگان داده است 

چقدرواژه ی زهرا به تو برازنده است

طلوعنور تو جلوه به آسمان داده است 

بهشتحُسن! به سیب گلاب می مانی

نسیم ,رایحه ات را به بوستان داده است 

بهارسبز کرامت , فدای دستانت

صلهچقدر به دستان این و آن داده است 

پدر بهشوق تو صدها کبوتر بوسه

بهگونه های بهاریت آشیان داده است 

شکسته باد تبرها , هزار نفرین باد

به باغیاس تنت وعده ی خزان داده است 

بهاحترام تو آتش بگو گلستان شد!

بگو کهشعله به پیراهنت امان داده است! 

غروبمی چکد از آسمان پهلویت

شفق بهچادر تو نقش ارغوان داده است 

چهساده جان علی در مقابلش می سوخت

چگونهصبر کند؟ سخت امتحان داده است 

شکستمثل همیشه چه بی صدا در خویش

تمامحرف دلش را به ریسمان داده است 

نشستهخار به چشمان دل پریشانش

گلویزخمی او دل به استخوان داده است 

بس استزخم زبان , طعنه های پی در پی

به حالخود بگذاریدش او جوان داده است 

هزار بارخدا را سپاس می گویم

تواناز تو سرودن به ناتوان داده است 

خداکند که بگویند شاعری یک شب

به پاییک غزل فاطمیش جان داده است

سید مسیح شاه چراغی