عزیزم حسین(ع)

در عراقی، جهت قبله ی ایران منی
از تولد سبب گریه ی چشمان منی

من اگر اشک نریزم نفسم می گیرد
تو بهشت وسط سینه ی سوزان منی

آمدم خوب نگاهم کنی و جان بدهم
ببری یا نبری اَم به حرم، جان منی

خستگی، تاول پاها… همه اش می ارزد
بهترین خاطره در سختی دوران منی

روضه تعطیل نشد، خرج گدای تو رسید
متوجه شده ام برکت دُکّان منی

از همان قبل محرم که تو آواره شدی
نگران سفر و حال پریشان منی

پای من درد گرفت و نظرت راهم بُرد
بسکه تو فکر من و بُردن عصیان منی

لب تو خشک شد و خشک نشد آب فرات
با همان تشنگی ات، چشمه ی جوشان منی

درد خود را به اباالفضل نگفتم به کسی
جز تو که معتقدم عشق نیاکان منی

ای همه زندگی ام! قبر مرا روشن کن
وقت تلقین سبب خنده ی پایان منی

ای شه بی سر من، بی سر و سامان تواَم
با همین بی سری اَت هم سر و سامان منی

زنده زنده جلوی خیمه شهیدت کردند
مقتل مستدل شاه خراسان منی

روی نیزه بروی یا نروی بالایی
ای که سی جزء شدی، مصحف قرآن منی

موکبم را زده ام گوشه ی ویرانه حسین!
باخبر از غم و آه دل ویران منی

دخترت گفت حسین آب شدم، آب بخور
تشت زر دور و برت نیست… تو مهمان منی

ای که هم بازی اطفال شدی پای درخت
خاک و خونی شدی اما روی دامان منی

رضا دین پرور