همسفر ! من ز شام آمده ام

همسفر ! من ز شام آمده ام
تشنه ی یک سلام – آمده ام
پشت رو پوش پاره پاره ی خود
از دل  ازدحام  آمده ام

کاش عباس نشود که من از
پیش چشم عوام آمده ام

خیزران بود و خنده بود و شراب
بین  بزم  حرام  آمده ام

گرچه بودم اسیر دشمن تو
با وقار تمام آمده ام

مدتی بی تو بودم اما باز
به برت “آشنام”  آمده ام

 آب آورده ام کجا هستی؟
 بین یک تکه بوریا هستی؟

بی تو رفتم سفر اگر مردم
از غم سنگ و سر,دگر مردم

ماجراهای گفتنی دارم
نه دگر جان و نه تنی دارم

بار غم را به دوش می بردم
لطمه از دست این وآن خوردم

کوچه کوچه پی سرت بودم
همه جا پیش دخترت بودم

دخترت در خرابه خوابش برد
سر زخم تو صبر و تابش برد

سر تو روی نی سفر می کرد
چشم تو بر رخم نظر می کرد

نظر خسته ی تو آبم کرد
صوت قرآن تو کبابم کرد

باید از درد شرم, جان بدهم
پیکرم را اگر نشان بدهم

چه بگویم چه بر سرم آمد
پنجه ای سمت معجرم آمد

آینه بودم و شکسته شدم
روی پا بودم و نشسته شدم

پست و بد فطرتند مردم شام
دور من کف زدند مردم شام

کوفه و اهل آن… نمیگویم
کودکان,قرص نان…نمیگویم

سر بازار و چشم نامحرم
درد زخم زبان …نمیگویم

 محمد حسن بیات لو