پناه گاهِ یتیمان

گِرفته صحنِ تو آنقدر بوی مادر را
که با تو خوانده ام آیه به آیه کوثر را

بعید نیست که آرامشِ حریمِ شما
به سمت تو بِکِشَد آهوی برادر را

ز کافری که گرفته شفا, یقین کردم
که میکِشی تنِ کفتار رختِ کفتر را

پناه گاهِ یتیمان شده حرم, وقتی
که صحن آینه دارد شمیمِ مادر را

نشد که سفره بیاندازی و کسی نَخورَد
و خانه اش نَبَرد رزقِ صد برابر را

و بعدِ قصه ی آن کوچه و دَر و مادر
چه زود باز نِمایی به روی ما ” در ” را .

محمدرضا رضائی