نامِ او شعر مرا زیبا کند
عطری از حق در دلم برپا کند
غربتش آتش به جانم می زند
غربتش هر دیده را دریا کند
شعر مدح و مناجات امام حسن (ع)
درشجاعت در جسارت درمَثَل مِثلِ علی
تیغ در دستش گرفته در جَمَل مِثلِ علی
از دل یک خار می گیرد عَسَل مِثلِ علی
با تبر انداخت او صدها هُبَل مِثلِ علی
امدم پشت در خانه ی آقای کریم
میکشم بر سر خود خاک کف پای کریم
در این خانه ز مقدار نباید دم زد
با همه فرق کند شیوه ی اهدای کریم
بخت و اقبال دلم واشد به دستان حسن
بی سر و پایی ام آقا شد به دستان حسن
قطره قطره حب مولا در دلم بارید اگر
اصلا انگاری که دریا شد به دستان حسن
میروی پشت سرت این دل من جا مانده
قدری آهسته که فرمایش زهرا مانده
بس که سرگرم تماشای تو بودم دیدی؟
همه ی دشت به من گرم تماشا مانده
عیسی آمد به در خانه دم ات را دادی
موسی آمد ز کرم بیش و کم ات را دادی
یک شب جمعه دم صبح حسن جان انگار
یک نفر بی حرم آمد حرم ات را دادی
مهدی صفی یاری
تا بخشش عطای کریمان همیشگی ست
در این محیط بوی خوش نان همیشگی ست
انها گدایشان غم فردا نمیخورد
اینجا بنای سفره احسان همیشگی ست
از تو به یک اشاره و از ما سری بلند
در سایه سار دلبریت دلبری بلند
دستی بزن به مس که طلا میکند درست
در بین حرفه کاری تو زرگری بلند
خوشا بحال گدایی که ریزه خوار شماست
خوشا بحال غلامی که پیشکار شماست
خوشا بحال جزامی که هم غذات شده
نشسته است سر سفره و کنار شماست
آخر از خاک تو با گریه حرم می سازم
آخرش صحن تو با خرج خودم می سازم
گنبدی مثل رضا و حرمی مثل نجف
روی قبر خاکی تو بهترم می سازم
کرم خانه جای کریمان بوَد
محل عطای کریمان بوَد
گدا در حرم گرچه آقا شود
همین از دعای کریمان بوَد
حتما تو نیز جنسغمت فرق میکند
آشفتگیزلف خمت فرق میکند
محتاجدستهای کریمانه ات,کرم
از بس کهشیوه ی کرمت فرق میکند