شعر مناجات امام حسين (ع)

وقتش رسیده نوکرتان جان فدا شود

یک روز نذر روضه خون خدا شود

وقتش رسیده حال و هوایی عوض کنم

این قلب کوچکم ز شما در عزا شود

وقتی که بی قرار غمت رب العالم است

هــر لحظه لحظه ی همه عمرم محرم است

وقتی طبیعت فارغ از قال و مقالم بود

بال ملائک در هوایت دستمالم بود

پیش از شروع خلقت عالم گریه می کردم

یادم نمی آید دقیقا چند سالم بود

آفتابید و من غبارمتان
مثل گردی که بی قرارمتان

اتفاقی اسیرتان نشدم
روزگاری ست که دچارمتان

زمین و کلّ فلک,هفت آسمان,دنیا

فقط برای حسین آفریده شد اصلاً

بخوان نماز و عبادت بکن خدا را چون…

سرش برای همین ها بریده شد اصلاً

سلام آقا منم غلام سیاتون

میخوام باهات حرف بزنم فراوون

وقت سحر, دعای مرا مُهر می کنند

با اشک, نامه های مرا مُهر می کنند

این اربعین نشد,ولی یک روز میرسد

ویزای کربلای مرا مُهر می کنند

محمد کاظم نیا

ای وای من که ماه محرم تمام شد

ماه عزا و نوحه و ماتم تمام شد

از “کاف” و “ها” گذشته به “…رکزا” رسیده است(۱)

فصل نزول سوره ی مریم تمام شد

ای کشتی فتاده به دریای غم حسین

دائم مسیح می کند از هر دمم ظهور

برای مثل منی خاک پای تو کافیست

برای مرده ی عشقت صدای تو کافیست  

برای اینکه بفهند تو کیستی آقا

نظر به حال و هوای گدای تو کافیست  

ما روضه دار حضرت خیرالنسا شدیم

در روضه های حضرت مادر فدا شدیم

شکر خدا که نان حسنیه می خوریم

شکر خدا که از همه عالم رها شدیم

همه ی رحمت حق را به گدا بخشیدند

به گدایان شما دست دعا بخشیدند

نفسم تنگ شد از جرم و خطا و نیرنگ

تا که رفتم به حریم تو هوا بخشیدند