کارم ز گریه کردن پنهان گذشته است
دردمن از امیدِ به درمان گذشت است
درهم شکسته خاطرم از دوریت حسین
چون قایقی که از دل طوفان گذشته است
شعر مدح و مناجات
گندم ری ثمنت شد, بابی انت و امی
غرق خون کل تنت شد, بابی انت وامی
تو نفس می زدی اما, بین دشمن چه جدالی
بر سر پیرهنت شد, بابی انت وامی
لحظات مناجات فقط مشغله دارم
خیلی سرِ نفسم عوضش حوصله دارم
یک بار نشد تا که شکایت کنم از خود
تنها فقط از دست بقیه گله دارم
وقتی کسی گم گشته ای را در سفر دارد
دائم دلش با بی قراری دردسر دارد
مشغول هر کاری که باشد باز ممکن نیست
یک لحظه از چشم انتظاری دست بردارد
بازبردم نام تو نام تو عالم گیر شد
عمر ما پای همین نام تو آقاپیر شد
آمدن های تورا ماجمعه ها تلقین کنیم
گفتی آقا زود می آیم ولیکن دیرشد
غریب مانده دلم ای غریب ادرکنی
یگانه قاری امن یجیب ادرکنی
عجیب حسرت شش گوشه دارد این دل ما
اگر تو می شنوی بوی سیب ادرکنی
دوباره جُمعه رسیدودلم بهانه گرفت
نیامدی, دلِ تنگم ازاین زمانه گرفت
ازآسمانِ دلم ابرِ غُصّه می بارد
نیامدی تو وبارانِ دانه دانه گرفت
ساقی نشسته دور او باده زیاد است
از این طرف هم مست آماده زیاد است
زاهد گمان کرده که هر مستی حرام است
هر نعمتی که حق به او داده زیاد است
منی که غرق گناهم, شکسته بال و پرم
چگونه نام بلند تو را به لب ببرم؟!
اگر که دوست نداری “خدا خدای” مرا
اجازه هست صدایت کنم به چشم ترم؟!
تمام زندگیم نذر روضه ات باشد
خدا کند که دلم پیرو غمت باشد
چه کرده با دل من عطرسیب کرببلا
توان زانوی من رقص پرچمت باشد
ای که تاجِ شرفی روی سر مادرها
ای که خاک قدم توست , تمام سرها
لحظه‌ی از تو نوشتن قلمم می‌لرزد …
لحظه‌ی گفتنِ از رتبه‌ی تو پیکرها
هر آنچه غیر تو را در جهان سراب نوشتند
به شرح گیسوی تو عارفان کتاب نوشتند
طناب بسته ی دستان توست از چه احادیث
به جعل,دست تو را بسته ی طناب نوشتند