شعر مدح و مناجات

تو شدی شمع و عالم همه پروانه توست
عمه ی عشق بفرما که دلم خانه توست

این همه لطف و صفا,از تو کرم را عشق است
خانه ام گرچه خراب است حرم را عشق است

قبل هجران تو آقا ما به هجران رفته ایم
خود سرانه کو به کو دنبال شیطان رفته ایم

یک هزار و سیصد و چندی است غیبت خورده ایم
تو تماما حاضری و ما به هجران رفته ایم

بی تو در این طریق دویدن به صرفه نیست
هِی میدویم و این نرسیدن به صرفه نیست

جان مرا بگیر که این طور بهتر است
دیگر بدون یار تپیدن به صرفه نیست

مادر بساط اشک و دعا را بپا بکن

سجاده پهن بکن خدا را صدا بکن

تسبیح خود دوباره به دستت بگیر و باز

بعد از نماز, دست به سوی خدا بکن

آقا برای کرب و بلا زار می زنم

از فرط هجر کرب و بلا جار می زنم

این آخرین امید دل خسته ی من است

دست طلب به نام علمدار می زنم…

سید محمد هاشم مصطفوی

بین گدایان هم مسیحی هم مسلمان است
یعنی تمام کار عالم گیر این خانه ست
وقتی که فرموده علی معیار و میزان است
پس او هم انجیل است و هم آیات قرآن است

بیش از این کاش با خدا باشیم

بیش از این با تو آشنا باشیم

می شود عاشق تو اهل سحر

باید اهل شب و دعا باشیم

در کشورم گدای علی موج می زند

شکر خدا ولای علی موج می زند

 خالی نرفته دست گدایان فاطمه

دست گدا عطای علی موج می زند

بنده ی نفسم شدم, سوز و نوایم رفت… رفت
از نفس افتادم و حال دعایم رفت… رفت

غفلتم توفیق توبه کردنم را برده است
از قنوتم رَبَّنٰا إغْفِرْ لَنٰایم رفت… رفت

دادند براتم که گدایی بکنم
در پیش کریم خود نمایی بکنم
بر حال دل خویش دعایی بکنم
وقتش شده تا خدا خدایی بکنم

آلوده ام, آلوده را هم راه باید داد
راهى نشان بر بنده گمراه باید داد

شرمنده ام, شرمنده را تکریم باید کرد
تا مى شود شرمنده را درگاه باید داد

کوه هم, همپایه و اندازه ی صبر تو نیست

ختم خاموشی شب را بهتر از فجر تو نیست

شد خطاب زینبی والله خیر الماکرین

صد هزاران فتنه را یارای یک مکر تو نیست