شعر مدح و مناجات

ای سراپا معصیت بس کن دگر بد باختی
خویش را در منجلابی از گنه انداختی

هرچه تو بد کرده ای من پرده پوشی کرده ام
این منم که دوستت دارم ولی نشناختی

امشب شب قدر و به لب اقرار دارم من
از معصیت ها یک دل بیمار دارم من
پرونده ای آلوده از کردار دارم من
در پیشگاه حضرت استغفار دارم من

بر آستان تو ای جان , فقیر آمده ام
خدا نگاه بکن ! سر به زیر آمده ام

از آن توست بزرگی و من شبیه همه
صغیر هستم و پیشت حقیر آمده ام

خوشا بحال گدایی که ریزه خوار شماست

خوشا بحال غلامی که پیشکار شماست

خوشا بحال جزامی که هم غذات شده

نشسته است سر سفره و کنار شماست

خبر آمد رمضان است خدا میبخشد

بی کم وکاست وبی چون وچرامیبخشد

معصیت کارترین باشی اگر با توبه

وسط بزم مناجات و دعا میبخشد

همین که صوت مناجات در فضا پیچید

نسیم بخشش ورحمت به هرسراپیچید

برای بال زدن درب آسمان باز است

دوباره عطرخوشی در دل هوا پیچید

علی زیبا ترین نام جهان است
دلم در بند آن ابرو کمان است
به فکرم روز وشب یاد تو زندست
و نامت ذکر هر روز زبان است

آخر از خاک تو با گریه حرم می سازم
آخرش صحن تو با خرج خودم می سازم
گنبدی مثل رضا و حرمی مثل نجف
روی قبر خاکی تو بهترم می سازم

منم غلام علی و امام من علی است
تمام نیستم امّا تمام من علی است

چه باک از اینکه کسی دَمخُورم نبوده و نیست
خوشا به حال دلم , هم کلام من علی است

حُسن بی مثل حسن رهرو اسلامم کرد
عشق او بود که در راه خدا رامم کرد
گرچه آهو نشدم, جلد سر بامم کرد
وسط دلهره ها بود که آرامم کر

کریم هستی و دورت گدا فراوان است
فقیر از کرمت غرق فضل و احسان است
تو باب جود و سخایی تو بولکرم هستی
گدای خانه ی تو بوذر است و سلمان است

ما سوی شد سائل دست کریم
هستی ما هست از هستِ کریم

نیمه ی ماه خدا حس می کنم
بر سر خود گرمی دست کریم