شعر مدح و مناجات

شرع ما می گوید آقا منکرانت منکرند

در جهان پیچیده آوایت ولی آنها کرند

بی جهت در جست و جوی شیر مردی بهترند

چون دلیران جهان هم خاک پای حیدرند

مست بودن گاه از هشیار بودن بهتر است

باده ات وقتی که باشد مردافکن بهتر است

در غمت ما چون زنان بچه مرده, مرده ایم

در عزای تو – روایت هست – شیون بهتر است

 هر آنکه نیست درون دلش ولای تو

به آتشش فکند در جزا خدای تو

تو پادشاهی و بر بام گنبد دوار

در اهتزاز بود تا ابد لوای تو

امسال شیوه ی سخنم فرق میکند

 بایاحسین حسین دهنم فرق میکند

هرچند از زمین و زمان طرد گشته ام

 در روضه ی عزای حسین مرد گشته ام

نشسته ام بنویسم که غصه ها دارم

دوباره شوق سفر سوی کربلا دارم

 هوای دیدن ارباب هم هوای حرم

هوای روضه ی جانسوز کربلا دارم

غم فراق آمد و غم جگر درست شد

همیشه کار مت به لطف چشم تر درست شد

شکسته بال پر زدم تمام روز تا خدا

به آسمان رسیدنم دم سحر درست شد

مى شود فرصت دیدار مهیّا حتماً

بد به دل راه نده مى رسد آقا حتماً

اى که دنبال دواى غم هجران هستى

مى شود درد نهان تو مداوا حتماً

فرمانده کل کائنات است حسین

معنای نماز و صلوات است حسین

ای آنکه برات کربلا می خواهی

در دست کرامتش برات است حسین

کارم اگر گره بخورد نام یار هست

همواره بعد فصل زمستان بهار هست

آقا ندارم و تو کریمی… نگاه کن…

همواره پیش اهل کرم یک ندار هست

رنگ دل ما ز درد و داغ , پریده

خاک بقیع است مرا سرمه ی دیده

حضرت مهدی برای دلخوشی ما

بهر شما پنج تا ضریح خریده

این کام را به جامبلورین نیاز نیست

ما را به غیر لعللبت چاره ساز نیست

ما جام را ز نیمنگاهت گرفته ایم

لطفت حقیقی استکه عشقت مجاز نیست

چقدر نام تو زیباست اباعبدالله

چشم تو خالق دنیاست اباعبدالله

زائر کرببلا حق شفاعت دارد

قطره در کوی تو دریاست اباعبدالله