یا علی ابن موسی الرضا (ع)
بینوا هرچه نوا داشته باشد بهتر
درد این عشق، صدا داشته باشد بهتر
آنقدر صاحب این روضه کرم دارد که
بیشتر هرچه گدا داشته باشد بهتر
قلبها می زند، انگار به نقاره زدند
شاه، امروز شفا داشته باشد بهتر
هرکه افتاده مسیرش دم سقاخانه
عطش کرببلا داشته باشد بهتر
می نشیند به دل این حرف، اگر حرف بجاست
هرکسی زائر آقاست، دلش کرببلاست
ریزه خوار از کرم خوان عطا بسیار است
پشت چشمی که رئوف است دعا بسیار است
روی دیوار رواق تو قلم زد جبرییل
گفت که درد بیارید، دوا بسیار است
وقت هایی که شلوغ است حرم، خادم تو
می زند جار بیایید که جا بسیار است
عاشق بی سر و پا دور و بر تو کم نیست
جان زهرا برسان تذکره پا بسیار است
من هوایی تر از آنم که به گنبد نرسم
می رسد جان به لبم گر که به مشهد نرسم
اول عشق خودت هستی و آخر، حرمت
نرود قطع یقین عمر، هدر، در حرمت
چه نیازی به بهشت است مرا چون دارد
جلوهء روز و شبش چند برابر، حرمت
فیض دستان شما دانه برایم پاشید
تا کبوتر شدم و داد مرا پر، حرمت
لعنت الله بر آنکس که به تو ابتر گفت
داده عمری چقدر حاجت ابتر، حرمت
هرکسی را گرهء کور به کار افتاده
گذرش بر حرم تو دوسه بار افتاده
تو دعا کردی و افتاد دل ما یادت
سحری پر زد و شد زائر گوهرشادت
عمر من رفت… تو کی می گذری از کوچه
لب من داشت به خاک قدم تو عادت
خضر با دیدنت افتاده به خواهش کردن
مرحبا بر تو و این دولت مادر زادت
چون پیاله دلمان توبه که می کرد شکست
نیمه شب دور و بر پنجرهء فولادت
چشم ما را به قدمگاه تو مایل کردند
همه را ریزه خور سفرهء دعبل کردند
می کنی معجزه هر آینه با هر انگشت
سر زلفت سحری چرخ زد و ما را کشت
آخر و عاقبت ما شده انگار به خیر
نسل در نسل گداییم همه پشت به پشت
غیر تو هیچ نداریم میان عالم
پیش تو هیچ نداریم اگر وا شد مشت
روز محشر به امید کرمت می آییم
دور آهوی نگاهت همه از ریز و درشت
پس بیا تا دم محشر نشده محشر کن
پای تا فرق سرم گوش شده لب تر کن
نمک اشک، کنار تو چشیدن دارد
از خودت، روضهء ارباب شنیدن دارد
باز افتاده کسی تشنه میان گودال
اصلاً این روضه به آخر نرسیدن دارد
عکس آن زلف که در دست حرامی افتاد
مثل زینب به خدا آه، کشیدن دارد
این سئوالی است که باید به جوابش نرسم
آخر انگشت تنی پاره، بریدن دارد!
به غرورم، به رگ غیرت من برخورده
وای از چند طرف نیزه به این سر خورده
رضا دین پرور